15-16 HAZİRAN DİRENİŞİNİ UNUTTURMAK

15-16 HAZİRAN DİRENİŞİNİ UNUTTURMAK

Okun(may)acak yada ilgi çek(mey)ecek bir yazı.

Çünkü unutturuldu.

İşçilere unutturuldu.

Sendikacılar unuttu, unutturdu, çoğu zaten bilmiyordu.

Mevcut DİSK yönetimi, 15-16 Haziran günü zoraki kısa bir basın açıklaması yap geç, olmadı bir twit at geç, yeterli.

Solcular, sosyalistler unuttu.

Sorarsanız hepsi İşçi Sınıfı mücadelesi veriyor. Yılda bir kez 15-16 Haziran Direnişinin sembol resimleri altına direniş, mücadele yaz geç.

Vakitleri yok, Şanlı 15-16 Haziran Direnişini anlamaya.

Şanlı 15-16 Haziran Direnişi.

“DİSK’in çanına ot tıkayacağız” diyenlere karşı, işçiler, akın akın geldiler. Gücümüz birliğimizde dediler. İstanbul'da başladı, Ankara, İzmir, İzmit'e yayıldı... Dalga dalga, fabrika fabrika büyüdüler. Yürüdüler. İşçiler buluşmasın, biraraya gelmesin diye İstanbul'da Galata Köprüsü kaldırıldı. 3 işçi katledildi (Mehmet Gıdak, Yaşar Yıldırım, Mustafa Bayram) yüzlerce işçi ve de sendikacı gözaltına alındı, tutuklananlar oldu. Sendikal örgütlenmenin önünü kesmek istediler. Grev hakkını ortadan kaldırmak istediler. Yılmadılar, vazgeçmediler. İşçiler izin vermedi. Kazanılmış haklarına, birliklerine, DİSK’e sahip çıktılar.

Yıl 2023…

Soru şu;

Türkiye İşçi Sınıfı o gün hakları için verebileceği en üst düzey mücadeleyi mi verdi? O düzey işçi sınıfı mücadelesinin üst sınır mıydı? Ve yine o gün DİSK en kararlı mücadelesini mi verdi? Bu kararlılıkta yeni bir mücadele verilemez mi? Değil tabii.

Parababaları unutmadı.

Parababaları ve onların temsilcileri İşçi Sınıfımızın Şanlı 15-16 Haziran Direnişine karşı yenilgiyi ve geri adım attıklarını unutmadı. O günden bugüne sınıf mücadelesinin önüne her türlü engellemeyi getirdiler ve örgütlülüğü yok etmek, 15-16 Haziran Direnişini unutturmak için ellerinden gelen her şeyi yaptılar.

Parababaları biliyordu.

İşçi Sınıfımız Şanlı 15-16 Haziran Direnişi ile sınıf mücadelesinde bir yol açtı. Ancak bu yola yıllar boyu parababaları ve onların temsilcileri dikenli teller, taşlar döşedi. 12 Mart, 12 Eylül, yasaklar, işkolu barajları. DİSK kapatıldı. İşçiler sarı sendika ve sendikacılara mahkûm edildi.

Sınıf sendikacılığı yapan sendikalar, sendikacılar çalışamaz, mücadele edemez hale getirilmek istendi.

Unutmalı, unutturulmalıydı.

15-16 Haziran Direnişi özellikle parababalarının güdümündeki sendika ve sendikacılar tarafından ciddi bir biçimde hedef haline geldi. Onların da 15-16 Haziranın unutturulmasında çıkarı vardı. Çünkü 15-16 Haziran Direnişi sarı sendikacılığa karşıda yapılan bir direniş, mücadeleydi. Unutmalı, unutturulmalıydı.

15-16 Haziran bir direniştir, mücadeledir, zaferdir. Parababaları ve onların temsilcileri için ise bir travmadır. İşçi Sınıfımız unutmalı ve İşçi sınıfımıza unutturulmalıdır. Bunu yapacak olan da sarı sendikal anlayıştır.

Ve de İşçi Sınıfından, sınıf mücadelesinde kopuk bir sol...

Sayıları her geçen gün arttı.

Sarı sendikacılar durmadı.

Toplu iş sözleşme masasında işçileri sattılar, işçilerin asgari ücrete mahkûm edilmesine ses etmediler, hakları gasp edilen işçileri görmediler.

1 Mayıs’tan ve 1 Mayıs Taksim mücadelesinden vazgeçtiler,

Ne dedi mevcut DİSK yönetimi 14 Mayıs seçimlerinden önce” 2023 Yılı son yasaklı 1 Mayıs olacak” İşçi sınıfımızın örgütlüğü gücüne değil umudunu burjuva siyasi partilerine bağladılar.

Yıl 2023, aradan 53 yıl geçti.

DİSK unuttu.

DİSK’in kapatılmasına, işçilerin kazanılmış haklarının ellerinde alınmasına karşı verilen 15-16 Haziran Direnişini bugünkü DİSK unuttu. Elbette bir günde olmadı bu.

Günümüze kadar, kimi meclisin ceylan derili koltuğu için, kimi daha fazla ücret için, kimi şans şöhret için 15-16 Haziran Direnişinin bir parçasını unutturdu İşçi Sınıfımıza. En çok da banka maaş hesapları dışında sendikasıyla bağı olmayan, sendikasına uğramayan, zerre kadar sendikasına, sınıf mücadelesine katkısı olmayan, evinden sokağa adımını attığı andan itibaren sendikasının bütçesinde yiyip içen, 15-16 Haziran Direnişinin kime karşı verildiğini bilmeyen sendikacılar unutturdu 15-16 Haziran Direnişini. Ve unutturma sürecinde katkısı en fazla olanlar ödül olarak sendikaların başına getirildi. Ortaya içinde mücadele olmayan, parababalarının işçi düşmanlığına, sendikal örgütlenmenin engellenmesine, grev yasaklarına karşı yapıldığı bilinmeyen, sıradanlaştırılan, 15-16 Haziran Direnişi çıktı. İki gün sürdü, bitti ve gitti.

Unutmamalı, unutturulmamalıdır.

15-16 Haziran Direnişi sadece iki günden ibaret değildir. 15-16 Haziran bir direniştir, mücadeledir, zaferdir. Parababaları ve onların temsilcileri için bir travmadır. Bu nedenle 15-16 Haziran Direnişini unutmamalı, unutturulmamalıdır.

DİSK işçi sınıfından kopmuş, etkisiz hale getirildi. DİSK, TÜRK-İŞ’e benzetilerek ilkelerinden mücadele geleneğinden uzaklaştırıldı. Şimdi, işçiler bugünkü DİSK’i değil o günkü DİSK’i arıyor. İşte bu bir umuttur. O günkü işçiler ve DİSK, bugünkü mevcut DİSK yönetimindeki DİSK’e karşıda mücadele verdiler. O günkü işçiler gibi bugünkü işçilerde kazanacaklar.

Yaşasın Şanlı 15-16 Haziran Direnişi…

Miroğlu