İŞÇİLER SORGULAMALIDIR

Asgari ücret açıklandı. Beraberinde tartışılması gereken iki konu ortaya çıktı. Ama gündem olmadı. İşçiler sorgulamalıdır.

Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı Vedat Bilgin sendikalarla tek tek görüştüğünü sendikaların '8 bin liranın ne kadar üzerinde asgari ücret verirseniz, o kadar zor durumda kalırız' dediğini belirtti. Bakan, hangi konfederasyonun, hangi sendikanın ve kimin söylediğini de açıklamalıydı. Açıklamadı. Çünkü tüm sendikaları itibarsızlaştırmak ve dolayısıyla sendikal mücadeleyi itibarsızlaştırmak için yapılmış bir açıklamaydı. İşçilerin azda olsa sendikalarla olan bağını ortadan kaldırmak içindi. Bu söyleme karşı sendikalardan ses çıkmadı. Kimse üzerine almadı.

Bakan Vedat Bilgin sendikaların yapmış olduğu birçok toplu iş sözleşmesinin de açıklanan asgari ücretin altında olduğunu vurguladı. Bir ekleme yapalım, sadece işçi ücretleri değil memur ücretlerinin de çok büyük oranı açıklanan asgari ücretin altında kaldı. Emeklileri düşünemiyoruz.

Ki şuana kadar bu konuya yönelikte açıklama yapan sendika olmadı.

Hiçbir sendikada bizim sözleşmemiz böyle değildir diyemedi. Yapılan toplu iş sözleşmelerindeki ücretleri ikramiyeleri, sosyal yardımları ekleyerek yeni asgari ücretin üzerine çıkartmadı.

Ortada bir gerçek var. Toplu iş sözleşmeler asgari ücretin biraz üzerinde imzalanır hale geldi. Bunun sonucunda yeni yılın asgari ücretinin açıklamasıyla birlikte ücretler toplu iş sözleşmeli işyerlerinde çok büyük oranda asgari ücretin altında kalıyor. Çalışma Bakanı Vedat Bilgin bunu göze batırmış oldu. Sendikalar ise bu durumu görmezlikten gelinmesini istiyor. Bu gerçeklikten kaçmayı tercih ediyorlar.

Asgari ücretin 8506 TL olmasıyla bilinen bir gerçeklik net biçimde bir kez daha ortaya çıkmış oldu. İşçiler sendikalara aidat ödüyor karşılığında devletin belirlediği rakamların biraz üzerinde bir ücretler alıyorlar. O zaman işçi neden sendikaya üye olsun? İşte tamda istenen budur. İşçi, sendikaya neden üye olayım bana ne kârı var deme noktasına getirilmiştir.

Bu konuyu tüm sendikalar oturup düşünmelidir.

Sendikaların bir çıkış yolu bulması, bu durumu tartışması, konuşması, nedenlerini ortaya çıkartması gerekiyor.

Ama grevlerin yasaklandığından, direnişlerin engellendiğinden, açılan davaların uzunluğundan, yasaların uygulanmadığı gibi konuların altına sığınmadan, kendi sorumluluklarının üzerini kapatmadan konuşmaları, tartışmaları gerekiyor. Çünkü yukarıda saydığımız engellemelere karşı mücadele eden sendika sayısı bir elin parmağını geçmez. Ki o engellemelerde mücadeleci sendikalar içindir.

Sendikaların büyük çoğunluğu yasa tanımaz, hukuksuzca yapılan engellemelere karşı da sessizliğini koruyor ve hatta özel olarak bu konularda uzak duruyor. Hatta bu engellemelerden besleniyor. İş kolu barajından dolayı baraj altında kalan sendikaların örgütlü olduğu işyerlerinde örgütlüğü bozmaya çalışıyor. Kendisi için fırsata olarak görüyor. İşçiler sorgulamalıdır. Sendika üyeliği sanal ortamda, e devlet üzerinde kalmamalıdır.

İşçiler üyesi olduğu sendikayı takip etmesi ve sorgulaması gerekiyor. Üyesi oldukları sendika işçiler için neler yapıyor? Hangi işçi eylemlerine destek vermiş? İşkolu ayrımı yapmadan, sendika üyesi olup olmadığını gözetmeden, hakları gasp edilmiş hangi işçilerin yanında yer almış? Asgari ücret belirlenirken talepler ne olmuş, bu talepler için hangi eylemleri yapmış, hangi mücadeleyi vermiş? Toplu iş sözleşme görüşmelerinde talepler neymiş, neye imza atmışlar? Ve işçiler sorgulamalı ki, işçilerden aldıkları aidatları nerelere, nasıl harcamışlar? Bu soruları sormak kadar daha doğal bir şey var mıdır?

Bu soruları soracak ki nedenler ortaya çıksın. Bu soruları soracak ki sendikalar, sendikacılar tartışsın, çözüm yolları arasınlar. İşçiler sorgulayacak ki, sendikasıyla kopan bağ ve sendikaya aidiyetlik yeniden kurulsun.

İşte o zaman sendikal örgütlenmenin önündeki tüm engeller bir bir kalkar, bunun adı örgütlülük olur. Bu örgütlülük sonucunda sendikalar, sendikacılar daha iyi toplu iş sözleşmelerine imzalar atar. İşçilerin talepleri yerine gelir.