KARTLAR YENİDEN DAĞITILACAK

Türkiye’de son yıllarda sendikal hareket dibe vurmuştur. Sendikaların birçoğu isimleri dışında sendika olma özelliğini kaybetmiştir. İşte, sendika özelliğini kaybetmiş bu sendikalar, sendikal mücadele veren sendikalara karşı mücadele başlatmıştır. Yani patronların işini görev edinmişlerdir. Değişmelidir, değişecektir de..

Sendikal mücadeleye karşı olan sendika ve sendikacılar nasıl bir durumda oluğuna bakalım.

-Mücadeleci olmayan sendikalar, 6356 Sayılı Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanunu’ndaki iş kolu barajını savunurlar. İşkolu barajı ile işçileri kendilerine mahkum ederek sendikal hareketi kontrol altında tutmak isterler.

-Mücadeleci sendikaların yetkilerine, sonucunda işçilerin zarar göreceğini bile isteye itiraz etmektedirler. Yani işçi ve sendika düşmanlığı yapmaktadırlar.

-Asgari ücreti işçilere ortalama işçi ücreti olarak kabul ettirme söylem ve eğilimi artmıştır.

- Toplu İş Sözleşme (TİS) bir matbu evrak, bir prosedür haline dönüştürülmüş, TİS’ler itibarsızlaştırılmıştır.

-TİS masasında işçiler için almadıkları hakları kendileri için hak olarak görürler.

-Sendikaları sadece birer ekonomik mücadele aygıtı olarak görür, ekonomik kazanımları öne çıkartırlar. İşçileri sınıf bilincinden uzak tutup işçilerin politikleşmesinin önüne geçmektedirler.

-Yıllarca sendika yöneticisi olup ancak sendikasına bir arpa boyu yol aldırmayan sendikacıların sayısı artmıştır.

- Ömrü boyunca işçilik yapmamış olanlar sendikaların genel başkanı olmuş hatta işçi konfederasyonlarının başına geçmiştir. Ve hatta işçi, sendika düşmanlığı yapmış patronlardan sendikacı olanlar olmuştur.

- Yine işçilikle alakası olmayan masa başı sendika uzmanlarının, öğretim görevlerinin yol göstermeleri ile sendikaların hareket alanlarını kısıtlamışlardır.

-Sendika yöneticilerinin birçoğunun emekli oluşu geçmişteki heyecanlarını bitirmiştir. -İşçilerin, üyesi olduğu sendika yöneticilerine dahi ulaşması zorlaşmıştır. Katı bir bürokrasi oluşmuştur. İşçiler sendikalardan uzaklaştırılmıştır.

-Holding görünümlü sendika binalarının sayısı artmıştır. Kapılarındaki lüks arabalı, yüksek ücretli sendika başkanları yaşam ve düşünce biçimleri ile işçilere yabancılaşmışlardır.

- Hak aramayı dava açmak olarak görüyor, işçilerin hak arama mücadelesinde olabilecek direnişlerin, örgütlenmelerin önüne geçmişlerdir. Hak arayan işçileri parababalarının nitelendirdiği gibi niteler, o işçileri terörist ilan eder hale gelmişlerdir.

- Mücadele içinde olmayan sendika ve sendikacılar için 1 Mayıs, 8 Mart, Dünya Emekçi Kadınlar Günü, Şanlı 15-16 Haziran Direnişi gibi İşçi Sınıfımız için önemli tarihi günler sıradanlaşmıştır. -Mücadele, direniş yerini diyaloğa yani icazete bırakmıştır. İşçiler mücadeleden uzaklaştırılmıştır. -Özel sektörde örgütlenme azalmıştır. Kamu kurumlarında icazetle sendikalara üyelikler yapılmaktadır. Bu nedenle genelde AKP iktidarını karşılarına almayarak, eleştirmeyerek, yerelde belediye başkanlarını ve muhalefet partilerini gözeterek sendikacılık yapmaktadırlar.

- Özellikle işçi konfederasyonları bir araştırma şirketi gibi durum tespiti yapar hale gelmiş ama ortaya koydukları durum tespitine dahi aykırı davranış biçimleri sergilemektedirler. -ETUC, ITUC, IndustriAll gibi sendikal mücadeleyi pasivize edecek uluslararası sendikal birliklere üyelikleri artmıştır. Sendikalar arasında diyalog ve işbirliğine dair ortak anlaşma adı altında Türkiye’de sendikal anlayışlar birbirlerine yakınlaşmış, benzeşmiş birbirlerine söz söyleyemeyecek hale gelmiştir. Amaç Türkiye'deki sendikal hareketi sözde sendikalar eliyle pasivize etmektir.

Tüm bunlara karşı mücadeleci sendika ve sendikacılar vardır. Ki onlar engelleri, barajları aşa aşa gelecekler. İşte o zaman kartlar yeniden dağıtılacak, taşlar yeniden dizilecek. Sendikalar sendika gibi davranmak zorunda kalacak… Bunu bu yazının yazarı değil işçiler söyleyecek.

Miroğlu…