YEREL SEÇİMLERDE İŞÇİLER,EMEKLİLER HANGİ PARTİLERE OY VERECEK?

YEREL SEÇİMLERDE İŞÇİLER,EMEKLİLER HANGİ PARTİLERE OY VERECEK?

İşçiler, emekliler yaklaşan yerel seçimlerde hangi partilere oy verecek?

İşçiler, emekliler, emekçi halk daha iyi koşullarda yaşasın, daha iyi ücret, iş gücünün karşılığını alsın diye mücadele eden, Türkiyenin tarımda, hayvancılıkta, sanayide dışa bağımlılığı ortadan kaldırıp kendi kendine yeten bir ülke konumuna getirilmesi için plotikalar sunan solculara mı; yoksa bize oy verirseniz size ikramiye, sosyal yardımlar yapacağız diyen partilere mi oy verecek?

Soruya soru ile cevap verelim.

İşçiler politik mi apolitik mi?

Eğer işçiler sol sosyalist eğilimde ise politik, değilse apolitik midir?

Politik ne demektir?

Türk Dil Kurumuna göre politik,

'Belli bir hedefe ulaşabilmek için uzlaşmayı, iyi geçinmeyi amaçlamak' demektir.

Şuan işçiler günü kurtarma peşine düşmektedir. Hedef de amaç da günü kurtarmaktır. Öyleyse işçiler politik davranmaktadırlar.

İşçilerin politik olduğuna kanıtlarım var.

İşçiler, solcular güzel konuşuyor, doğruları söylüyorlar ama kazanamazlar çünkü sayıları az.

Yani söylediklerini yapacak güçleri yok. Solcular hak almak için birlikte mücadele edelim diyor.

İşçiler, solcuları haklı buluyor ama kendisinde, solculara birlikte mücadele etme gücünü bulamıyor.

Burjuva partileri yardım diyor, ikramiye diyor , emekli maaşlarını artıracağız diyor bunun karşılığında istedikleri tek bir oy. Gelin birlikte mücadele edelim demiyor, oyunuzu verin gerisini bize bırakın diyor. Siz işinize gücünüze bakın.

İşçilerin solcuların söylemini ve pratiğini duyma yada görme olanakları yok denecek kadar azdır. Onlar işçilerin hemen yanı başındadır. Onlar işçidir, emeklidir. Yokluğu yoksulluğu herkes kadar yaşar ve ondan etkilenirler. Tüm olumsuzluklara karşı mücadele eder.

Etkilendikleri sorunların çözümü içinde gerekli yetkinliğe de sahiptirler. Yönetime gelmiş olsalar sorun üretmez sorun çözeler.

Ama burjuva partileri her gün televizyonda, gazetelerdedirler. Onlara ulaşmak, konuşmak yakınlaşmak olanaksızdır. Yaşadıkları yer, dünyaları çok farklıdır. Patrondurlar, patron vekilidirler. İşçi gibi yaşamaz, ücret hesabı yapmaz, ayın sonu, ayın başı onları ilgilendirmez. Enflasyon, hayat pahalılığı gibi sıkıntıları yoktur. Onlar yaşamadıkları, bilmedikleri etkilenmedikleri sorunları çözmek yerine yeni sorunlar yaratırlar.

Onların halk için, halkla birlikte Türkiye’yi yönetmek gibi bir dertleri yoktur. Ve de örgütlü halktan korkarlar.

Peki işte bu iki ayrı dünyanın temsilcilerinin içinde olduğu yerel seçimlerde işçiler emekliler, emekçiler kime oy verir?

İşçiler kim var ki, kime oy verelim hepsi aynı. Zaten kimseye güvenilmez. Biz bir araya gelemeyiz. Böyle gelmiş böyle gider.

Burada iki sonuç ortaya çıkıyor. Birincisi solcular işçilere, emekçilere, emekçi halkımıza ulaşamıyor, kendini anlatamıyor. Elbette önlerinde parababalarının çok büyük engellerini, örgütlülüğünü görmezlikten gelemeyiz. Ama bazı kendine sol diyen partilerin burjuva partilerine özenmesinin varlığını da yok sayamayız. Onların her yanlışı, gerçek anlamda mücadele eden sosyalistler içinde halkın onyargısına neden oluyor. Farkları yok algısı oluşturuyor.

İkincisi sonuç ise örgütsüzlüktür.

Bir ülkede örgütlülük bitirildiği zaman işçiler, emekçiler küçük vaatlere daha çabuk inanır hale gelir.

Oyu kime verecekler?

Üyesi işçilere sahip çıkmayan, sarı sendikacılık yaptıkları tescili olan, toplu iş sözleşmelerinde işçiyi satan, tüm bunlara rağmen sarı sendikalara üye olma eğilimi fazla olan işçiler, yerel seçimlerde hangi partilere oy vereceğine siz karar verin.

Bir öneri, sol sosyalistler için sınıf mücadelesi önemlidir. Bu açıdan kendine sol sosyalistim diyen herkes, her yapı, her grup, her parti çok değil bir dakikalığına işçi sınıfı mücadelesinin neresindeyim diyerek düşünmelidirler.

Miroğlu