Bireyselleşen İşçi, Yalnızlaşan Mücadele

Bireyselleşen İşçi, Yalnızlaşan Mücadele

İşçilerin sendikalara ve örgütlü mücadeleye bakışında ciddi bir değişim yaşanıyor. Bir zamanlar dayanışmanın, ortak mücadelenin ve sınıf bilincinin simgesi olan sendikalar, bugün birçok işçi için uzak ve etkisiz birer yapı haline geldi. Artık birçok işçi, sendikalı olmayı değil, bireysel çıkarını korumayı önceliyor. Günü kurtarmak...

Günü kurtarma anlayışı yarını kaybetmek anlamındadır.

Emperyalizmin, patronların ve siyasal iktidarların yıllardır bilinçli biçimde yaydığı “bireycilik” anlayışı, işçilerin zihninde derin bir iz bıraktı. Kolektif mücadele yerine kişisel kurtuluş yolları aranıyor. “Ben işimi kaybetmeyeyim de gerisi önemli değil” düşüncesi, dayanışmanın yerini aldı. Bu da işçi sınıfının en büyük gücünü, yani birliğini zayıflattı.

İşçiler, mücadele edenleri çoğu zaman uzaktan izleme eğilimindedir. Direniş çadırlarının, herhangi bir eylemin, basın açıklamasısının yanından geçerken, sanki o mücadelenin kendi yaşamlarıyla bir ilgisi yokmuş gibi davranırlar. Oysa o çadırda verilen mücadele, o eylem, o basın açıklaması onların da ekmeği, geleceği içindir.

Ne var ki, en küçük bir olumsuzlukta eleştirmeyi kendilerine hak görürler. “Olmaz, başaramazlar” demek, mücadeleye katılmaktan her zaman daha kolay gelir.

Son yıllarda işçiler, kazanımlara da eskisi kadar ilgi duymuyor,heyecanlanmıyor. Sanki kazanılan her hak, kendiliğinden verilmiş gibi... Oysa her kazanımın arkasında direnen, bedel ödeyen, sabırla yol yürüyen işçiler var. İşte bu güce inanış da azalmış durumdadır.

Gerçek şu ki, uzak durdukça kaybeden yine işçinin kendisidir.

Elbette bu değişimde işçilere yabancılaşan sendikaların, yine işçi sınıfından uzak sol ortamımızında sorumluluğu var. Bürokratikleşen, işçiden kopan, mücadele yerine masa başı pazarlıklarla yetinen sendikalar, işçilerin güvenini sarsıyor. İşçiler kendilerini temsil eden bir güç göremedikçe sendikalardan uzaklaşıyor.

Oysa tarih defalarca gösterdi: Hiçbir işçi tek başına hakkını alamaz. Ne patrona, ne de sisteme karşı bireysel çabalar sonuç verir. Hakların kazanılması da, korunması da ancak örgütlü bir güçle mümkündür.

İşçi sınıfı ancak birlikte yürüdüğünde, dayanışma yeniden filizlendiğinde kazanabilir. Bugün en çok ihtiyacımız olan şey, bireyselliği değil birlik ruhunu yeniden hatırlamaktır.

Miroğlu